miedzioryt

Miedzioryt – rodzaj najstarszej techniki graficznej na metalu, zaliczającej się do druku wklęsłego, ciętego. Pojawił się w połowie XV w., za jego wynalazcę uważa się włoskiego złotnika Tommasa Finiguerra. Rozwinął się najprawdopodobniej z techniki niello (metody zdobienia stosowanej w złotnictwie). Rysunek wykonuje się stalowym rylcem na wypolerowanej, a następnie zagruntowanej powierzchni płyty miedzianej. Następnie w płytę wciera się farbę, a jej nadmiar usuwa tak, aby pozostała tylko w wyżłobieniach. Ostatnim etapem jest odbicie rysunku pod prasą na wilgotnym papierze, ewentualnie na pergaminie lub płótnie. Odbitkę charakteryzuje cienka, ostro zakończona kreska. Rozróżniamy także: miedzioryt barwny – powstały przez nakładanie różnych kolorów za pomocą tamponów na jedną płytę, oraz punktowy – zamiast rylca używa się punc o ostrych końcach. Poza pracami czysto artystycznymi miedzioryty były wykorzystywane do tworzenia ilustracji książkowych oraz plansz kartograficznych. Mistrzami miedziorytu byli m.in. Andrea Mantegna, Albrecht Dürer, Martin Schongauer.