heliograwiura

Heliograwiura (inaczej fotograwiura) – rodzaj techniki graficznej zaliczanej do druku wklęsłego, gdzie obraz półtonowy jest przenoszony na płytę miedzianą. Sam proces technologiczny jest bardzo zbliżony do akwatinty. Technika została wynaleziona około roku 1880 przez czeskiego grafika Karela Kliča. Pozytyw rysunku lub fotografii kopiowany jest na papierze pigmentowym, pokrytym światłoczułą żelatyną, przy pomocy silnego źródła światła. Dzięki temu powstaje relief żelatynowy. Kolejnym krokiem jest przyciśnięcie papieru się do płyty miedzianej, przygotowanej tak samo jak do akwatinty. W ten sposób uzyskujemy cienką warstwę żelatyny. Płyta, po usunięciu papieru, wytrawiana jest chlorkiem żelazowym, czyszczona i gotowa do wykonania odbitki na prasie miedziorytniczej. Dawniej była powszechnie używana do reprodukowania obrazów oraz zabytków architektury, do wszelkiego rodzaju albumów i tek malarskich. Wśród polskich dzieł najbardziej znanym przykładem, wykonanym w tej technice, są drukowane w Wiedniu teki Artura Grottgera „Polonia”, „Wojna” i „Lithuania”. Prace wykonane za pomocą heliograwiury oznaczają się wysoką, jakością, jednak są pracochłonne i kosztowne w wykonaniu.